Duaa uit Syrië: ‘Geen leefloon? Dan werk ik om mijn studies te betalen’
Leer de zussen Duaa en Aya Salloura uit Syrië kennen die allebei internationaal ondernemen studeren aan de Thomas More-hogeschool en allebei groot dromen.
Duaa is tweede van vier zussen. Vijf jaar geleden vergezelden ze hun gescheiden moeder in België. Hun vader woont nog in Syrië. Duaa had in Syrië een succesvol leven, waar ze nog net haar diploma middelbaar onderwijs haalde. Tegen de stroom in begon ze hier aan Thomas More, waar ze haar na drie jaar heel goed kennen. Twee jaar kwam ze als klasverantwoordelijke voor haar medestudenten op. Bij problemen met een lector of een vak, stuurde ze in hun naam een officiële mail. Soms overlegde ze met de coördinator van de opleiding. Eén keer kreeg ze zo weinig feedback voor een vak dat ze een advocaat inschakelde. Het jaar erop was er een andere lector.
Er zijn weinig vluchtelingen die hoger onderwijs volgen omdat de obstakels vaak te groot zijn, of omdat ze de kans niet krijgen. Een bijdehandje als Duaa is uitzonderlijk. Ze neemt graag de leiding, zegt ze zelf. Wie haar kent, noemt haar een echte verkoopster. Internationaal ondernemen is echt iets voor haar. Als kind droomde ze er al van om zaken te doen. In juni studeert ze na haar stage normaal af. Daar kijkt ze erg naar uit, maar het wordt ook spannend omdat ze die stage moet doen bij een Vlaams hr-bedrijf en haar Nederlands niet vloeiend is. Maar het bedrijf geeft haar toch een kans. Duaa spreekt het liefst Engels, de taal die ze als kind leerde op een Amerikaanse school in Dubai en dat is ook de taal van haar opleiding. Ze wilde graag een bachelor in het Nederlands volgen, om te bewijzen dat ze het kon. Ze had niet het vereiste taalniveau B2 en moest daarom een toelatingsproef doen, die ze twee keer probeerde maar waarvoor ze twee keer zakte.
Haar zus Aya (21) koos voor dezelfde Engelstalige bacheloropleiding. In de Nederlandstalige opleiding – eerst architectuur, daarna internationaal ondernemen – werd ze depressief. Ze kon moeilijk vrienden maken. ‘Belgische studenten zijn gesloten en laten je moeilijk tot hun vriendengroep toe’. Ze voelde zich op de duur heel onwelkom. Nu voelt ze zich erg welkom maar worstelt volgens Duaa nog altijd met haar sociaal leven. Ze woont in Turnhout en studeert in Mechelen, en haar vrienden gaan uit in Antwerpen of Brussel. Er zijn ook cultuurverschillen. De vrienden houden van clubbing, zij gaat liever naar de cinema. En de weekends zijn gereserveerd voor haar vriend Emile. Hij komt uit West-Vlaanderen. Ze zijn vijf jaar samen’
Ze zeggen dat ze Van het OCMW niet mochten studeren. Dat ze konden studeren, hebben ze alleen aan zichzelf te danken. Toen Duaa achttien werd, kreeg ze een leefloon en één kans om te studeren. Nadat ze voor haar test Nederlands was gezakt, wilde ze graag een Engelstalige opleiding volgen. Omdat ze een semester dreigde te missen, wilde ze wachten tot september om zich in te schrijven. Tien maanden had ze niets te doen. In die tijd volgde ze een opleiding make-up van twee maanden. Daarna moesten ze van het OCMW werk zoeken. Toen ze in die branche geen werk vond, vroegen ze waarom ze niet solliciteerde bij McDonald’s. Haar reactie was: ‘Ik wil studeren.’ Omdat ze zich toch aan Thomas More had ingeschreven, wilde het OCMW geen leefloon meer uitkeren. Ze wist dat ze de capaciteit had om te studeren en wilde er echt voor gaan. Dus zei ze: Oké, ik hoef geen leefloon meer. Sindsdien werkt ze om haar studies te betalen.’ Met dat geld kocht ze ook een autootje om naar de les te gaan. Ze is trots dat ze dat heeft bereikt zonder de hulp van haar moeder of het OCMW. Ze is België dankbaar voor de kansen die ze heeft gekregen. Ze vindt het onderwijs hier van een heel hoog niveau. Ze heeft ook zes maanden Erasmus gedaan in Nederland. Daar ging het er heel anders aan toe. Later wil ze werken in Dubai, zoals haar moeder heel lang deed. Of in China of Canada. Duaa: ‘Er zijn veel betere plekken in de wereld om te werken en geld te verdienen, waar men je niet nakijkt wanneer je als jongere een blitse auto koopt.’ Ze wil niet oppervlakkig klinken. Ze komt uit een welgestelde familie, maar ze zijn de Kardashians niet. Ze wil een in alle opzichten rijkgevuld leven en zo veel mogelijk uit het leven halen. Ze vindt het leven in België complex en routineus. ‘Je hebt je werk, je gezin, één maand vakantie die je een halfjaar van tevoren moet vastleggen’. Daar houdt ze niet van. Toch zal België altijd het land zijn waar ze later zal terugkomen. Ze mist Syrië en houdt van haar land. Maar alleen in België voelt ze zich echt veilig. ‘Maar’ - met een knipoog – ‘eerst die rijkdom elders vergaren’.
Bron: De Standaard 20 januari 2020
