PARADOX BINNEN REGELGEVING ARTIKEL 60-TEWERKSTELLINGEN

Marjolijn De Wilde vraagt zich af of deze paradox binnen de regelgeving omtrent artikel 60-tewerkstellingen (= gesubsidieerde arbeid voor OCMW-cliënten) bekend is. Ze kwam er achter tijdens een bezoek aan een gemeente.
Wanneer een OCMW iemand (bijna) voltijds tewerkstelt via een artikel 60-tewerkstelling, krijgt het OCMW het loon dat zij daarvoor uitbetalen per maand terugbetaald van de federale overheid tot op het niveau van een leefloon gezinshoofd (€1.776,07). Bij een (meer) deeltijdse tewerkstelling bedraagt die terugbetaling slechts maximaal €500 per maand, ongeacht het specifieke tewerkstellingspercentage. Dit betekent dat maatwerk in activering – essentieel voor doelgroepen met een grote afstand tot de arbeidsmarkt – financieel zwaar weegt voor lokale besturen. Het is voor hen voordeliger om mensen die slechts deeltijds kunnen werken in het leefloon te houden dan hen te stimuleren tot stapsgewijze integratie op de arbeidsmarkt. In plaats van zich tot vervelens toe te richten op de extreem kleine groep leefloongerechtigden die ‘te veel’ zouden krijgen en te stellen dat een ‘hoog leefloon’ activering belemmert, zouden beleidsmakers beter hun hoofd breken over oplossingen die duurzame activering bevorderen.

Lees de reactie van Michelle Ginée:  https://www.linkedin.com/posts/michelleginee_kennen-jullie-deze-paradox-binnen-de-regelgeving-activity-7300444293507219456-ST-k/?utm_source=share&utm_medium=member_ios&rcm=ACoAABi-VScB6NvLJiE672KuQlLQDVGKVLzy4dQ

Bron: Michelle Ginée op Linkedin 26 februari 2025